نا به سامانی های نهایی

سلام به ک.و.ن بلبلی های خودم :)  

دارم از توی تختم زیر ال ای دی های مهتابی دور اتاق و از ساعت سه صبح براتون مینویسم .

این روزها احساس میکنم تو مراحل نهایی از قسمت هایی از زندگیمم.

آخرین پشیمونی ها دارن حل میشن .

آخرین خشم ها.

آخرین کارهای عقب افتاده ،

آخرین پریشونی ها و بلاتکلیفی ها هم ...

یه حسی دارم شبیه در حال پشت سر گذاشتن یه قسمتی از زندگی بودن .یه قسمتی که بعدش دیگه چیزی شبیه بهش اتفاق نیفته .

یه جور پاس کردن درسهای بایسته .

یا حداقل آمادگی برای تمام اینها ...

حالم به طور کلی بد نیست و حتی یه لحظه هایی بوده که به جایی از درون خودم وصل شدم که فکر میکردم  وجود نداره .

به جاهایی از روحم وصل شدم که فکر میکردم مرده .

به اونجایی از درونم رفتم که بی تاب بی پروا رقصیدن بوده .

جایی رو لمس کردم که شور زندگی توش بوده .

یه جایی که شادی بنیاد هستی من هنوز اونجاست و یه لحظه قدر یه روشن شدن کبریت وسط تاریکی دیدمش...

دیدمش و دیگه مهم نیست که الان تاریکه .

دیدمش و مهم اینه میدونم هنوز اونجاست ... اونجا تو یه فضای امن منتظر منه که درها رو باز کنم و بپذیرمش.

و این چیزیه که سالها بود ازش ناامید شده بودم .

نشسته ام اینجا و با صبر و حوصله به آخرین قطره های همه ی چیزهایی که مدتهاست دارم رهاشون میکنم نگاه میکنم .

به اون خشم آروم یه گوشه کز کرده.به اون غم که اون گوشه قایم شده .به بلاتکلیفی .

باید خدا رو شکر کنم برای دسترسی به منابعی که کمکم میکنن برای هدایت شدن .بابت همه ی اون منابع،چه آدم حسابی های اطرافم باشن چه منابعی از شبکه های اجتماعی.

شکر به خاطر این فرصت ها

یه مدت کوتاهیه با مسایل تحصیلیم درگیر شدم .شک کردم چی درسته چی غلط

و با مسایل مالیم درگیرم .

بااینحال سعی میکنم با مشورت گرفتن و فکر کردن و صبر کردن مدام خودم رو در حال بهبود بخشیدن به احوالم و به نگرانی هام نگه دارم .

الان احتیاج دارم بخوابم .

فردا روز خیلی شلوغیه .